Mansour Khajehpour was a committed foot-soldier in the Islamic revolution that swept through his native Iran after the fall of Shah Reza Pahlevi in the late 1970s, a devout Muslim "ignited by the fire of Ayatollah Khomeini."

Khajehpour and his gang of true believers gladly followed the Islamic ruler's instructions, harassing and threatening Christians and burning down churches, sometimes in broad daylight.

Khajehpour had a "Damascus road" experience in the eastern Iranian city of Mashad in February 1981. Riding a bus, he spotted a cross atop a building that turned out to be an Evangelical (Presbyterian) church. He hopped off, knocked on the door, and told the youth pastor who opened it to him that he was going to burn down the church.

	"The pastor responded by handing me a New Testament and inviting me back to discuss it," Khajehpour recalls. "I read it in three days, and was both fascinated and offended, particularly by the story of Jesus turning water into wine." (Devout Muslims shun alcohol). When his curiosity led him to return for worship — "Muslims honor Jesus as a prophet, so I agreed," he says — he found "a lot of heresies, like women with their heads uncovered and the congregation singing," but also a disconcerting sense of peace and welcome. "Three nuns who worked in a local hospital and couldn't be kicked out of Iran because they were citizens were humming quietly, and it was very touching emotionally for me," Khajehpour says. "Then, after worship, I was served snacks, and was given a warm welcome — I first thought it was just advertising, but then I came to know that it came from the heart."
	It was that spirit that converted Khajehpour. "Unconditional love, which is not in the Koran, is the key element of Christianity that converts Muslims," he says. Three months after threatening to burn down the Mashad church, Khajehpour was baptized there at age 18. While a student at the University of Tehran, Khajehpour was ordained an elder at the Presbyterian church in the capital, and "evangelized for Jesus with same zeal I had once dedicated to Khomeini." Six months after Khajehpour got married, he and his new wife, Nahid, were arrested for "anti-revolutionary activities." Prosecutors sought the death penalty, but Khajehpour was sentenced to prison, and was released after just 12 days — on condition that he quit evangelizing. "Of course I couldn't do that," he says, "so when the next wave of persecution came around, in 1997, I was advised to flee my country." He and Nahid intended to go to Germany, where she had relatives, but they wound up in Greece, where they lived for six months and started a Bible study group that met weekly and soon had 150 participants. "We never dreamed of coming to the United States, so we had no sponsor," Khajehpour says, "but we were only in Greece temporarily, and when our visas there expired we learned we'd been assigned to Salt Lake City as 'free case' refugees." They became members of Wasatch Presbyterian Church there. "We could not be very active," he says, "because we were working at least 65 hours a week." When Khajehpour heard about a conference of Iranian Christians to be held in California in the spring of 1998, he and Nahed invested their life savings of $2,000 in a ticket for Mansour. During the conference, a friend from Iran now living in Seattle — Esmaeil Goltapeh — urged him to move there. In June 1998, he and Nahid arrived. Now Mansour — along with Nahid and Esmaeil — leads the bustling Persian Presbyterian Church of the Good Shepherd, which is housed at University Presbyterian Church near the campus of the University of Washington. While a praise service attended by several hundred young people makes a huge racket downstairs in the sanctuary, two dozen Farsi-speaking Christians worship far more quietly in a small chapel a couple of floors up in the sprawling building. The Persian church started with Bible study and support services for Iranian refugees, which Khajehpour describes as "giving a cup of cold water to a thirsty brother or sister in the name of the Lord." Now the ministry is changing. Since 9/11, the flow of refugees has "stalled," he said, so the church's ministry is moving to providing Christian education and nurture resources for Seattle's stable Persian community. This has led the Persian church straight into the technological revolution. The church has a growing ministry of translating English materials into Farsi and develops audio and video resources. Soon Khajehpour will begin recording a series of seven-minute meditations to be broadcast into Iran by Trans World Radio. And the Persian church is going "global" with a new Web site that Khajehpour calls "a wonderful, wonderful opportunity for us to minister with people all over the world." The site is www.kelisa.org. Khajehpour, who received Commissioned Lay Pastor Training through Seattle Presbytery, is now pursuing a theological degree. But the heart of his ministry is Good Shepherd, which he wants to be as welcoming as the church in Mashad that took him in. Worshipers know he speaks from the heart when he says in the benediction, "Peace is seeing a sunset and knowing who to thank."

دعواها و درگیری ها بعد از مدت کوتاهی شروع شد و در میان دعواها بود که یکباربه من گفت من نمی خواستم با تو ازدواج کنم ولی خدا تو سر من زد که با تو ازدواج کنم ، خدا اینگونه مقرر کرده بود که من با عیسی مسیح آشنا شوم . ازدواج ما بیش از دو سال طول نکشید و صدمات زیادی به من وارد شد، هم از نظر عاطفی و هم مالی، ولی حاصل آن پیدا کردن عیسی مسیح بود . مدتی به کتاب مقدس دسترسی نداشتم تا اینکه در خیابان انقلاب کتاب مقدسی یافتم و آنرا خریدم البته فقط عهد جدید بود که در آن زمان برای من کافی بود .

با وجودی که از آن دختر صدمه خورده بودم و هنوز ایمان درست و حسابی هم نداشتم ولی عیسی مسیح را ول نکردم. یعنی از همان ابتدا آتش خداوند درونم شعله ور بود و تا امروز هیچ صدمه مالی و روحی نتوانسته مرا از عیسی مسیح جدا کند. بعد از طلاق اقدام برای مهاجرت کردم و به کانادا آمدم. در همان هفته های اول آگهی یک کلیسای ایرانی را دیدم و به آن کلیسا رفتم . جلسه دوم در کلیسا بود که احساس کردم تمام وجودم گرم شده است و لمس خداوند شدم .

دختری توجه مرا به خود جلب کرد.  تحت فشار زیادی بودم و دچار افسردگی شدم ولی در حین آن افسردگی با خدا عهد کردم که اگر با آن دختر ازدواج کنم تمام عمرم را صرف خدمت کنم. از همان موقع هم شروع کردم به خدمت. هر کسی که احتیاج به ترجمه، یا رفتن به محلی برای کار اداری داشت من آنجا حاضر بودم. طوری که کشیش آن کلیسا به من می گفت 911. البته با آن دختر ازدواج نکردم و از این بابت هم بسیار خوشحال هستم،  ولی خدمت به خداوند را کنار نگذاشتم . بعد از آن دنبال دخترهای دیگری هم بودم که هیچ کدام موفقیتی در برنداشت. تا اینکه از آن کلیسا بیرون آمدم و به چند کلیسای دیگر رفتم ولی محیط آنها هم برایم جالب نبود بالاخره به کلیسای روح ِ راستی آمدم و مشغول خدمت شدم.

 بدلیل اینکه از تنهائی زیاد رنج می بردم و زیاد صحبت نمی کنم و در ازدواج اولم هم شکست خورده بودم فکر نمی کردم هیچوقت دیگر ازدواج کنم . ولی بعد از دعاهای بسیار که دوستانم برایم کردند شخصی به من معرفی شد که امروز همسر من می باشد و از این بابت خدا را شکر می کنم.  

و باور داشتم همه چیز در این جهان اتفاقی است! ولی یک سؤال  همیشه در وجودم بی جواب مانده بود که چقدر به موقع  شانس میاوردم و از خطرات و مشکلات سر راهم  نجات پیدا میکردم؟ در ماه جون سال 1986 میلادی به علـّت بیماری قلبی همسرم به آمریکا سفر کردیم. بعد ازعمل،  پزشکان اعلام کردند که وی باید تحت نطر بماند. پسرم یکسال قبل از آن  به علت جنگ  به سوئد پناه برده بود و موقعیت بلا تکلیفی داشت. برای پر کردن اوقاتم برای آموزش زبان انگلیسی مجانی به فیلادلفیا هاوس معرفی شدم. معلم بسیار سعی میکرد از مسیح برایم صحبت کند که البته با پوزخند و مسخره بازی من مواجه میشد ولی بزرگوارانه محبت و گذشت میکرد که برایم عجیب بود! یکشنبه اول دسامبر همان سال ساعت 8 صبح بیدار شدم.

همسرم و دخترم در خواب بودند، وقتی چشمانم را گشودم، مسیح با لبخندی پر از آرامش چشم در چشم من دوخته بود! وحشت عجیبی سراپایم را گرفت و ناخوداگاه سرم را زیر لحاف کردم و همسرم را صدا  کردم و از او خواستم بیدار شود. فکر می کردم دچار اوهام و خیالات شده ام. چند ساعتی اطرافم را می پائیدم ولی خیلی زود فراموش کردم. یکشنبه بعد معلم ما را دعوت به کلیسا کرد. دخترم دوستی داشت و اصرار کرد  تا با آنها برود. وقتی وارد آسانسور شدم دوباره مسیح با همان لبخند و آرامش عمیق پدیدار شد. من از ترس به دیوار آسانسور چسبیدم و شنیدم که گفت: منم نیکو شبان تو. وقتی در آسانسور باز شد من خودم را بیرون انداختم در حالی که می لرزیدم و می گریستم. نمی توانم بیان کنم چه حالی داشتم. وقتی معلم و همسرش مرا دیدند با وحشت جلو آمدند و نگران پرسیدند چه شده؟ من بریده بریده پرسیدم منم نیکو شبان تو یعنی چه؟ معلم با تعجب گفت: این جمله بدی نیست چرا ناراحتی؟ این کلام مسیح است و از او خواستم تا به من نشان دهد. دگرگونی من آز آن زمان آغاز شد، با راهنمائی معلم شروع به آموزش کتاب مقدس کردم. در سپتامبر 1987 تعمید گرفتم و رسماً افتخار فرزندی مسیح را یافتم.